Preeklampsja (PE), zwana potocznie stanem przedrzucawkowym, jest zespołem objawów chorobowych, które mogą rozwinąć się u kobiety w drugiej połowie ciąży. Charakteryzuje się nadciśnieniem oraz białkomoczem lub/i zaburzeniami w funkcjonowaniu niektórych narządów. Nieprawidłowe ciśnienie cechujące preeklampsję to ciśnienie skurczowe wyższe niż 140 mmHg i/lub ciśnienie rozkurczowe wyższe niż 90 mmHg zmierzone dwa lub więcej razy w odstępach co najmniej czterogodzinnych. Natomiast charakterystyczny dla PE poziom białka w moczu przekracza 300 mg w dobowej zbiórce. Preeklampsja rozwija się w przypadku 2-5% ciąż i bywa nawet przyczyną zgonów matek oraz noworodków. Ryzyko powikłań preeklampsji u matki i dziecka jest znacznie wyższe w przypadku jej wczesnej postaci niż późnej.

Wczesne rozpoznanie preeklampsji pozwala na wdrożenie leczenia obniżającego ciśnienie oraz podjęcie działań mających na celu bezpieczny poród. U kobiet ciężarnych spełniających kryteria wysokiego ryzyka rozwoju wczesnej postaci preeklampsji, które przyjmowały aspirynę w dawce 150 mg dziennie w porze wieczornej  nastąpiła znaczna redukcja częstości rozwoju PE.

W Gabinecie korzystamy z najnowszych metod skriningu zespołu przedrzucawkowego opracowanego przez naukowców związanych z The Fetal Medicine Foundation (FMF). Postaci wczesnej i późnej preeklampsji można przewidzieć w oparciu o analizę:

• czynników demograficznych i historii medycznej matki (m.in. wiek, indeks masy ciała, rasa, przebyte i przewlekłe choroby, odstęp między ciążami, wywiad rodzinny itp.)
• pomiarów ciśnienia tętniczego
• pomiarów oporów w tętnicach macicznych, które wykonywane są w trakcie badania ultrasonograficznego
• poziomu czynników produkowanych przez łożysko, takich jak PlGF (w pierwszym trymestrze) i sFLT-1 (na późniejszych etapach ciąży).

Rekomendujemy dołączenie do testu PAPPA, który jest wykorzystywany w diagnostyce genetycznej płodu między 11. a 14. tygodniem ciąży, również pomiaru łożyskowego czynnika wzrostu PlGF (ang. Placental Growth Factor) w krwi matki. PlGF jest syntetyzowany przez łożysko. W ciążach powikłanych PE jego poziom jest niższy niż w ciążach niepowikłanych i jest związany z gorszym poziomem natlenienia łożyska. W drugim i trzecim trymestrze ciąży poziom sFLT-1 jest wyższy w ciążach powikłanych preeklampsją. sFLT-1 jest czynnikiem antyangiogennym, który przyczynia się do nadciśnienia i proteinurii (czyli utraty białka w moczu) i może być używany w przewidywaniu preeklampsji.